Prowincja Chrystusa Króla

Wyższe Seminarium Duchowne

Zarząd Generalny SAC

Zjednoczenie

Prowincja Zwiastowania Pańskiego

Instytut Pallottiego

Artykuł 3: Formacja członków

 

I.

CEL I ZASADY FORMACJI

67.

Cel formacji

Formacja w naszym Stowarzyszeniu ma pomagać członkom w rozwoju ich osobowości i powołania, aby każdy osiągnął pełną ludzką dojrzałość, postępował w naśladowaniu Chrystusa i przygotował się należycie do realizacji zadań Stowarzyszenia, stając się w ten sposób aktywnym członkiem wspólnoty.

68.

Podstawowe zasady

Formacja nasza opiera się na zasadach wspólnych dla całego wychowania chrześcijańskiego, chociaż już od początku i przez czas jej trwania jej charakter określają: cel, natura, tradycja i prawo Stowarzyszenia; zachowuje także ściśle przepisy prawa kanonicznego.

69.

Normy formacji

Program zwyczajnej formacji, pojętej jako organiczna całość, powinien dopomóc każdemu członkowi do rozwinięcia jego uzdolnień, do wyrobienia w sobie poczucia osobistej odpowiedzialności i włączenia się w Stowarzyszenie, tak aby sprawy Stowarzyszenia traktował on jako swoje własne, oddając się całkowicie ich realizacji.

Klerykom i braciom program ten powinien zapewnić rzetelną ludzką, duchową i zawodową formację oraz dopomóc im w łącze- niu różnych aspektów ich przygotowania do służby apostolstwu.

Powinien on w całości uwzględnić apostolski program naszego Stowarzyszenia, który - biorąc pod uwagę nasze specyficzne zadania - wymaga specjalistycznej formacji, umiejętności pracy zespołowej i zdolności do wymiany idei na każdym poziomie działalności.

Powinien zapewnić członkom odpowiednią znajomość teoretyczną i praktyczną warunków i potrzeb czasu, świata i Kościoła.

70.

Odpowiedzialność całego Stowarzyszenia

Na całym Stowarzyszeniu ciąży ustawicznie poważny obowiązek formowania członków; lecz także poszczególni członkowie powinni osobiście poczuwać się do odpowiedzialności za swoją formację i przejawiać tu własną aktywność.

71.

Jedność formacji

Podstawowe normy formacji są takie same dla całego Stowarzyszenia.

Prowincje powinny, przystosowując te normy, uwzględniać apostolskie potrzeby oraz konkretne warunki życia i kulturę krajów. Ich programy powinny być jednak zawsze zgodne z przepisami zawartymi w nrze 68.

Na Radzie Generalnej ciąży obowiązek zapewnienia zasadniczej jedności formacji w całym Stowarzyszeniu.

72.

Wyższe seminaria duchowne Stowarzyszenia

Wyższe seminaria duchowne poszczególnych prowincji oraz seminaria międzyprowincjalne tego samego terytorium i języka kierują się własnymi statutami zatwierdzonymi przez właściwe rady prowincjalne i przez Radę Generalną.

73.

Wychowawcy, wykładowcy, ojcowie duchowni

Każda prowincja powinna dbać o przygotowanie odpowiedniej liczby członków wykwalifikowanych do pełnienia funkcji wychowawczych i nauczycielskich, a wśród nich ojców duchownych, dla każdego domu formacyjnego.

 

 

 

 

II.

OKRESY FORMACYJNE

74.

Okresy formacji

Formacja członków obejmuje trzy okresy: okres wstępny, aż do pierwszej konsekracji; okres kontynuowania formacji podstawowej: religijnej i zawodowej do apostolstwa, tak księży, jak i braci; okres formacji stałej.

75.

Pierwszy okres

W okresie wstępnym należy przygotować kandydatów do wejścia w Stowarzyszenie oraz dać im podstawową formację duchową. W tym okresie wychowawcy omawiają z kandydatami ich doświadczenia. Dialog będzie trwał nadal przez wszystkie okresy formacji i powinien się przyczynić do rozwoju konkretnego programu zgodnego z ogólnymi zasadami naszej formacji.

Program taki powinien budzić zainteresowanie ideałami naszego Stowarzyszenia tak dalece, by kandydaci, składając swą pierwszą konsekrację, byli pewni swego powołania, świadomi przynależności do Stowarzyszenia oraz gotowi oddać się całkowicie realizacji jego apostolskich zadań.

76.

Dopuszczenie i czas trwania

Do okresu wstępnego dopuszcza kandydatów - przy zachowaniu przepisów prawa kanonicznego - Przełożony Prowincjalny za zgodą swych radców.

Okres wstępny trwa dwa lata. Dla ważnych powodów Przełożony Generalny, za zgodą swych radców, może dyspensować kandydatów z jednego roku; Przełożony Prowincjalny, także za zgodą swych radców, może dyspensować z sześciu miesięcy.

77.

Początek, organizacja, formacja kandydatów

Okres wstępny rozpoczyna się obrzędem poprzedzonym kilkudniowymi rekolekcjami; w czasie tego obrzędu kandydaci mogą otrzymać strój Stowarzyszenia.

Praktyczną organizację okresu wstępnego określają Statuty Prowincjalne, z zachowaniem jednak przepisu nru 71.

Sprawę formacji kandydatów powierza się Dyrektorowi Okresu Wstępnego, który odpowiada za nią bezpośrednio przed Przełożonym Prowincjalnym. Mianuje go Rada Prowincjalna na trzy lata po uprzednim skonsultowaniu się z Przełożonym Generalnym. Jeżeli zaś wymaga tego liczba kandydatów lub jakiś inny słuszny powód, otrzymuje on pomocnika w osobie kapłana lub brata po wiecznej konsekracji, wyznaczonego przez Przełożonego Prowincjalnego.

78.

Dopuszczanie do konsekracji

Po zakończeniu okresu wstępnego dopuszcza się kandydatów do pierwszej konsekracji, jeżeli oni o to proszą i o ile zostali uznani za odpowiednich.

Prawo dopuszczania do konsekracji przysługuje Przełożonemu Prowincjalnemu, za zgodą jego radców; ponadto do konsekracji wiecznej, którą składa się przed przyjęciem diakonatu, wymagana jest zgoda Przełożonego Generalnego.

Pomiędzy pierwszą i wieczną konsekracją musi upłynąć okres nie krótszy niż trzy lata i nie dłuższy niż sześć lat. Wielokrotność odnawiania czasowej konsekracji w tym czasie ustalają Statuty Prowincjalne.

Dla słusznej racji Przełożony Generalny, za zgodą swoich radców, może udzielić członkowi dyspensy z trzech miesięcy trzechletniego okresu konsekracji czasowej; podobnie, za zgodą swoich radców, Przełożony Prowincjalny może udzielić dyspensy z okresu przekraczającego trzy lata, a przewidzianego przez Statuty Prowincjalne.

79.

Warunki ważności

Konsekracja nie jest ważna, jeżeli nie została złożona i wyrażona dobrowolnie oraz przyjęta osobiście przez Przełożonego Wyższego lub za pośrednictwem jego reprezentanta, a kandydat nie został prawowicie dopuszczony, zgodnie z prawem kanonicznym i prawem Stowarzyszenia.

80.

Okres drugi

Podczas drugiego okresu członkowie pogłębiają formację, zdobywając wiedzę i rozwijając sprawności niezbędne do podejmowania zadań apostolskich.

Osobista dojrzałość i pogłębienie życia duchowego powinny osiągnąć taki poziom, aby członkowie, opierając się na zdobytym przygotowaniu, mogli odpowiedzieć wymaganiom wspólnoty.

Czas trwania tego okresu ustalają Statuty Prowincjalne, z zachowaniem jednak przepisu nru 71.

We właściwym czasie Przełożony Wspólnoty Miejscowej i jego radcy, po uprzedniej konsultacji z osobami odpowiedzialnymi za formację, przedstawiają kandydatów do wprowadzenia w posługę i do święceń Przełożonemu Prowincjalnemu, który ma prawo, za zgodą swych radców, dopuścić ich i dać litterae dimissoriae.

81.

Okres trzeci

Księża i bracia, po ukończeniu formacji podstawowej, powinni troskliwie kontynuować swą formację, aby ich zdatność ludzka, duchowa i zawodowa była odpowiednia do wymagań ich apostolstwa.

Przełożeni powinni zachęcać, pomagać i zapewnić środki potrzebne do tego, aby członkowie mogli nadążać za zmianami zachodzącymi w świecie i w świetle wiary umieli znaleźć odpowiedź na rodzące się problemy współczesności.